باز عـطـر یـار آمد و دنـیا به کـام شد            یعـنی دوبـاره موقـع عـرض سلام شد

این لطف هیئت است که حتی کسی چو من            با تو مـیان روضه چنین هـمکـلام شد

شکـر خدا که سـایـۀ الـطـاف مـادرت            با دست تو به روی سـرم مـستـدام شد

باز آمدم که گریه کـنم شاید اشک من            بـر زخـم‌هـای مــادری‌ات الـتـیـام شـد

روضه بخوان ز غربت مولا که بعد از این            خورشید عمر فـاطمه‌اش روی بام شد

تـازه مصیـبت دل حـیـدر شـروع شـد            هـرچـند درد پـهـلـوی مـادر تـمـام شد

ای منـتـقـم به پهلوی زخـمـی مـادرت            دیـگـر بـیـا، بـیـا کـه زمـان قـیـام شـد